Al een aantal weken staan de sportieve activiteiten op een laag pitje. Dat heeft deels te maken met de weersomstandigheden die daartoe minder uitnodigen maar grotendeels ook met de enigszins slepende blessure, de pijntjes tijdens maar met name na het hardlopen.
Vorige daarom maar een bezoek gebracht aan de sportarts. Diagnose: ontsteking van het SI-gewricht. SacroIliac, vandaar SI. Nooit van gehoord, wel gevoeld dus. Er is zelfs een hele website aan gewijd en het web staat vol met artikelen en filmpjes over pijnklachten verband houdende met deze gewrichten.
Resultaat van het consult: oefeningen mee, sporten en dus ook hardlopen mag wel maar geen gekke dingen doen, geen sprintjes en zo.
Na precies twee weken gisteren dan toch maar weer eens gaan lopen. De twee weken rust deden me niet alleen naar een sportieve inspanning snakken maar hadden ook de klachten doen verminderen.
Dus...... bijna 10 km rustig hardgelopen (10 km/uur). En dat had ik dus niet moeten doen. Vrij snel na het beëindigen van het loopje was de pijn in mijn rug nogal aanwezig. Amputatie, begeleid wonen, rollator, rolstoel: het kwam allemaal in me op als reële optie.
Een laag Midalgan, een nog aanwezige zware onstekingsremmer, binnen de THT datum!, en vrij vroeg gestrekt in bed hebben de situatie gelukkig wel al weer enigszins verbeterd maar lopen gaat nog verre van soepel. Terwijl ik dit type zit ik achter mijn laptop op de eerste verdieping van ons kantoorpand. De koffieautomaat staat op de begane grond. Ik drink een stuk minder koffie.
Nou ja, voorlopig maar even niet hardlopen, hopen dat rust de zaak verder doet verbeteren en dan straks maar hopen op goed weer om zodat ik op de fiets toch de conditie op peil kan houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten