Tour du Namur

Vorig jaar was dit een van de mooiste tochten die ik gereden heb. Het was toen prachtig weer en de aankomst op de Citadel van Namen, het oude fort van Godfried van Bouillon (precies, die van de eerste kruistocht) vond ik prachtig. Ook dit jaar beloofde het weer uitstekend te zijn.

Uitzicht over Namen en de Maas vanaf de Citadel

De dag ervoor 's morgensvroeg al samen met Mark afgereisd zodat we 's middags al wat kilometers konden maken. Bijvoorbeeld al even over de citadel maar ook in de omgeving de eerste klimkilometers gemaakt.

's Avonds vanuit het hotel, onder prima weersomstandigheden, langs de Maas, richting Namen gewandeld om een restaurant uit te zoeken. Daar alvast wat koolhydraten gestapeld: de spaghetti carbonara was prima te verwerken.

Zaterdag rond 09:00 uur bij de kazerne van Namen de overige bekenden opgewacht (Wim, Martin en Frank). De overige beloofde opkomst liet het op het laatste moment toch weer afweten. Bij monde van Frank te kwalificeren als H***'s. De afwezigheid van de anderen vond ik jammer want dat maakte mij direct de zwakste schakel van het gezelschap. Frank, Wim en Martin hadden bovendien het plan om de 161 kilometer te doen. Mark en ik hadden ingetekend op de 116 met iets meer dan 1800 hoogtemeters. Vond ik al mooi zat want veel hoogtemeters heb ik dit jaar nog niet gemaakt. Twee keer over de Veluwe en dat was het.

Bovendien word ik de laatste tijd geplaagd door wat schouder- en nekklachten en dan is die 116 eigenlijk al genoeg.

Het parcours was weer fantastisch mooi, wat een mooie omgeving maar wel met een paar gemene heuvels. Deze keer ging de eerste klim ook over de Citadel en die bleek een gemene klim naar boven te kennen. Gemeen zo als eerste klim en dan ben je weer direct warm. Op de eerste serieuze heuvel, La Gayolle (2000 meter, max. 19%) moest ik de laatste 150 meter lopen. Een vervelende klim over een bospad, zo kan ik het 't beste omschrijven, die maar omhoog bleef gaan en waar geen einde aan leek te komen. Wat een onding!

Maar uiteraard heb ik daar wel de pest over in want ik wil niet afstappen, maar daar wreekt zich 't tekort aan (klim)kilometers. En ja, iedere keer wanneer ik op de top kom staat daar Mark te wachten. Zodra die een heuvel zit springt ie weg en wil ie niet (NIET) ingehaald worden!!

Mark

Na de tweede rattevaillering (ravitaillering) zat er nog zo eentje aan te komen, de Triple Mur de Monty die weliswaar iets korter is maar ook nog iets steiler: 21,5%. Vastbesloten deze keer niet af te stappen (vorig jaar hoefde ik dat ook niet) ging ik 't gevecht aan. Vorig jaar ging het iets makkelijker, althans zo is mijn herinnering, maar hoe dan ook, met de tanden op elkaar kon ik zonder af te stappen ook deze keer in een keer naar boven fietsen. Uiteraard stond Mark al weer te wachten. Arme jongen, hij heeft vaak moeten wachten deze keer.









Triple Mur de Monty

Na de Triple Mur de Monty was "het leed" geleden. Alleen nog een keer de Citadel over en dan terug naar de start/finish.

De organisatie was fantastisch, de omgeving ook en evenzo de weersomstandigheden.

Eerst niet in de gaten gehad maar eenmaal 's avond thuis viel het goed op: de fietsersarmpjes en beentjes. Tot het shirtmouwtje bruine (rode) armpjes daar boven wit. Evenzo de beentjes.

Hoe dan ook, een prachtige tocht. Wat mij betreft volgend jaar weer.


http://connect.garmin.com/activity/501921482